In de aankomsthal stond iemand om ons op te halen. Heerlijk was dat. Toen we in de meivakantie in Casablanca aankwamen, hebben we 2 uur voor niets staan wachten op zo'n mannetje van het hotel om ons op te pikken en die kwam uiteindelijk helemaal niet, dus nu waren we opgelucht dat het dit keer wel goed geregeld was. Na alle papieren rompslomp waren we om ongeveer 7.30 uur op onze prachtige familiekamer om onze jetlag weg te slapen. Een paar uurtjes slapen maakte ons fit genoeg om het e.e.a. te gaan bekijken. Wat we eerst nog moesten doen was een treinticket regelen voor de trein naar Suzhou. Daar was het eerste opstakel van deze reis: Geen ticket meer te krijgen! Ook de dagen ervoor en erna waren uitverkocht. Nou ja, niet helemaal, een staplaats voor de langzame treinreis die 22 uur duurde was nog te krijgen. Dus maar een vliegticket geregeld voor donderdagochtend naar Shanghai. Toen we het meisje die het regelde vroegen of ze wel tickets voor een paar andere bestemmingen kon regelen bleken die in Beijing ook niet meer te krijgen te zijn. Ze gaf ons het advies dit in Shanghai en Xian nog een keer te proberen omdat je in de plaats waar vandaan je vertrekt meer kans maakt op een ticket. We zijn benieuwd. We zouden het wel jammer vinden als we alle afstanden moeten gaan vliegen in plaats van treinen. En ook een tegenvaller qua kosten natuurlijk.
Hierna hebben we onze eerste verrukkelijke Chinese maaltijd gegeten en met een gevulde maag zijn we op pad gegaan naar het plein van de Hemelse Vrede. Met de metro, nou dat hebben we geweten! Als sardientjes in een te klein blikje. Als je nog geen last van claustrofobie had dan kreeg je het wel. Enigszins geschokt kwamen we aan op het enorme plein. En overal om je heen zijn constant Chinezen, wat een drukte. Gelukkig is het plein echt enorm. Wat wel erg grappig was dat wij voor de Chinese mensen een bezienswaardigheid zijn. We werden een aantal keren gevraagd of we met hen op de foto wilden en soms zag je ze zogenaamd onopvallend een foto met hun mobieltje van ons maken. Terug naar het hotel hebben we de bus genomen. Dat was ook nog een leuke puzzel. We vroegen de weg aan een paar vrouwen bij de bushalte. Met handen en voeten kwamen we er achter waar we eruit moesten stappen, het klopt dus echt, bijna niemand spreekt Engels. S avonds hebben, we zoals je geacht wordt te doen in Beijing, Peking-eend gegeten. En ja, dat was heerlijk.
Vol indrukken gingen we onze eerste nacht in.